Naar het Zuiden of naar het Noorden : reizen op gevoel

'Dit jaar weer naar het zuiden met jullie kleine T@b?' 'Ja, we gaan weer naar Puglia!'

Al zoveel jaren reizen we langs de Adriatische kust naar het zuiden, een prachtige tocht. We kunnen ook een andere route nemen, via Kroatië bijvoorbeeld en bij Dubrovnik met de ferry naar Bari. We speuren in reisgidsen en bekijken een dvd, allemaal mooi maar we missen het Italië-gevoel. Is dat omdat het gemakkelijk is, de automatische piloot zal ik maar zeggen? Ja, wel een beetje maar we weten ook dat we blij worden van het authentieke, de lichtval, de mooie kusten, de fietstochten over de Romeinse Via Traiana, het eten en de vriendelijke mensen. De hak, Italiaanser dan Italiaans!

Maar dan vertelt een collega over de boeken van ene Karl Ove Knausgard :

een Noorse schrijver die je, als hij je weet te boeien met zijn verhalen, niet meer loslaat tot je zijn inmiddels vijf dikke pillen hebt gelezen. Hij vertelt over zijn strenge vader, over de liefdes in zijn leven, over zijn leraarschap in het hoge Noorden, hoe hij zich gedroeg als zoon en natuurlijk over zijn schrijverschap. Knausgard beschrijft hoe in augustus 1969 de jonge ouders van de auteur met de kinderen Karl Ove en Gert per bus bij hun nieuwe huis op het Zuid-Noorse eiland Tromoya arriveren en hun intrek nemen. Vanaf dat moment beschrijft Knausgard een haast paradijselijk leven, met eindeloze dagen, struinen in de natuur, hutten bouwen van takken, eerste seksuele ervaringen met meisjes, grote en kleine zorgen en vreugdes, avonden met muziek en gezelligheid: een nagenoeg eindeloze vrijheid.

Nieuwsgierig geworden na het lezen van deel 3 ( Zoon ) ligt de atlas met de opengeslagen kaart van Noorwegen op tafel. Waar spelen die verhalen zich af? Waar precies heeft hij zijn jeugdjaren doorgebracht? Als hij vervolgens als piepjonge leraar van 18 aan de slag gaat in het noorden vlakbij Tromso lees je het volgende:

Terwijl ik de helling op liep, keek ik naar de bergen die aan het eind van het dorp oprezen. Ze waren helemaal groen, tot boven aan toe, en dat was misschien wel de grootste verrassing in het landschap hier, ik had het me kaal en kleurloos voorgesteld, niet in deze groene toon die als het ware overal in doorklonk, slechts overstemd door het enorme blauw en grijs van de zee.

In zijn boeken beschrijft Knausgard alle handelingen heel gedetailleerd, dus ook de natuur. En die beschrijvingen doen je verlangen naar Noorwegen af te reizen, met eigen ogen die natuur te beleven. Van fjorden tot bruisende watervallen, van snelstromende riviertjes tot weidse meren. Eeuwig zingende bossen en grootse hoogvlaktes.

Daar tegenover zuidelijk Puglia, de hiel van de Italiaanse laars met zijn azuurblauwe Adriatische en Ionische Zee, een streek van droge landschappen met olijf-, amandel- en vijgebomen, de eigenzinnige en tegelijk vriendelijke bevolking met een traag levensritme en een bijzonder smaakvolle keuken.

We kunnen nog kiezen, naar het Noorden of naar het Zuiden, maar dit jaar wordt het tóch weer Puglia!

Voor wie zich nu iets meer wil inleven in de Noorse sfeer:

zaterdag 2 mei (vanaf 15.00 uur)
Het Olavspad: van Oslo naar Trondheim 
Bibliotheek Centrum, Brink 70 in Deventer

Een dialezing door Ria Warmerdam, langeafstandswandelaar, over de door haar geschreven wandelgids Het Olavspad: van Oslo naar Trondheim.

Een pelgrimsroute in Scandinavië? Jazeker! Trondheim was in de Middeleeuwen net zo'n belangrijk bedevaartsoord als Rome, Jeruzalem en Santiago. Recentelijk zijn verschillende routes daar naartoe weer toegankelijk gemaakt. Eén ervan, het Olavspad, loopt vanaf Oslo. 643 prachtige Noorse kilometers, nog niet ontdekt door de massa.

Ria Warmerdam beloopt al meer dan 25 jaar de langeafstandspaden van Europa. Daarbij was de langste die van Nederland naar Santiago in 1998. In 2013 liep ze van oslo naar Trondheim en schreef de eerste Nederlandstalige gids voor deze route.

Een dialezing in het kader van de ledenwerfactie 'Inlezen en wegwezen'. Toegang gratis!