Vetgedrukte Cursiefjes in de Kroeg

Het kon goud worden of een hele zwarte bladzijde. Ik wist het niet. We hebben het er op onze kamer in de bieb vaak over gehad, mijn collega’s en ik. Zouden de Cursiefjes in de Kroeg aan slaan bij het Deventer cafépubliek en zouden de doorgewinterde literairen de losse stijl op waarde kunnen schatten? Als notoire zwartkijker had ik visioenen van lege kroegen en sippe auteurs die nooooit meer terug zouden willen komen naar Deventer.

Zoals wel vaker bleek mijn pessimisme onterecht. De zes kroegen die de deuren afgelopen zondag 17 maart hadden opengezet voor vijf korte optredens van diverse schrijvers zaten van 'genoeglijk vol' tot 'met de benen eruit'. Stamgasten en de ware liefhebbers van het geschreven woord. Het mengde in ieder café tot een bijzondere melange.

‘Wat luisteren ze toch lief.’, zei Maartje Wortel in alle oprechtheid nadat we samen Danscafé Persee, de derde kroeg op onze ronde, hadden verlaten. Ik mocht haar begeleiden. Toen ik de lijst met schrijvers zag die zondags zouden optreden was er voor mij nog geen rol weggelegd. Ik zag Maartje Wortel staan en was nieuwsgierig naar deze jonge schrijfster. Haar column over Twitter, uitgesproken tijdens het eerste Nationale Twittergala was mijn kennismaking met haar en ik was gelijk verkocht. Het hadden mijn woorden kunnen zijn, als ik zo goed had kunnen schrijven als zij.

‘Mag ik dan Maartje?’, vroeg ik de organisatie van Cursiefjes in de Kroeg toen er toch nog een begeleider nodig bleek. Eigenlijk was ze al verzegd en P.F. Thomése was ook prima geweest, maar ik was stiekem toch wel blij met de wissel (en Thomése met begeleidster Hetty zo schreef hij vandaag nog in een mail). We startten in Grandcafé Anno 1614. Het achtergedeelte van de kroeg zat nog niet heel erg vol en mijn hart maakte een klein sprongetje van paniek. Al snel druppelden meer gasten binnen en aan het eind van haar verhaal had Maartje een publiek van een kleine 30 man dat erg geïnteresseerd bleek en spontaan vragen stelde. En boeken kocht.

Maartje Wortel tijdens haar eerste Cursiefje in Grandcafé Anno 1614

Na een half uur moesten we echt weg. Esther Gerritsen met begeleidster Sjoukje zat ons op de hielen. Tijdens het oversteken van de Brink zagen we nog hoe Özcan Akyol zich losrukte van het publiek van Grandcafé Samen. Hij zag er ontspannen uit. Daar was het schijnbaar ook goed gegaan.

Onze vierde kroeg was Bierencafé De Heks. Maartje en ik keken elkaar aan toen we binnenkwamen. Als dat maar goed zou gaan. Het publiek leek er na de pauze van een half uur wel klaar mee te zijn. Zij hadden trekker Nico Dijkshoorn al gehad, als eerste trouwens, daarna F. Starik en P.F. Thomése. Misschien was de koek wel op. Niet dus. Nergens klonk de lach harder om de dode hond en zijn mislukte begrafenis dan in De Heks. Voor dit uitbundige gezelschap moest Maartje Wortel snel op zoek naar een ander kort verhaal dan ze daarvoor had gedaan. Het verdrietige relaas van twee baggeraars die in de grachten van Amsterdam van alles naar boven halen en zich geen raad weten met het kinderlijkje in hun grijper was prachtig, maar hier niet geschikt.

Nico Dijkshoorn in Bierencafé De Heks

De afsluiting bij de Heeren op de Brink bleek een mooie om terug te komen in het hier en nu. Het publiek bestond uit bedachtzame liefhebbers. Minder uitbundig maar zeker niet minder geïnteresseerd. Een aantal keren vroeg Maartje of het zo genoeg was, maar het was niet genoeg. Als het aan het publiek lag had ze nog tijden door kunnen gaan. Voor mij weinig stress om na afloop te vragen hoe de bezoekers deze eerste editie van Cursiefjes in de Kroeg hadden gevonden en of er nog een volgende editie moest komen. U bent volgend jaar, durf ik als notoire zwartkijker wel te beweren, van harte welkom…

Door Maartje en mij helaas niet aangedaan want ook super gezellig hoorden we (maar ja je kunt niet alles hebben). P.F. Thomése in Café Floors